Alles wordt rustiger.
Ubu is maar korte periodes wakker. Steeds vaker zakt hij weg in een steeds diepere slaap. Zo gaat het. En dat is goed, want zo wil hij het. Hij wil rust. Rust en vrede. Inderdaad, het scheelt nog maar een letter.
Ubu eet intussen wel weer wat. Heel kleine porties hoor. Het betere holle kieswerk. Precies een week geleden at hij nog met smaak een bord macaroni op. Sinds die dag is er weinig bijgekomen. De vraag dringt zich op: hoe lang nog? Hij heeft nu al het figuur van een marathonloper. Ach, die schouders!
Gelukkig voelt hij zich niet beroerd. En de pijn heeft hem ook vannacht weer met rust gelaten. Laat dat zo blijven. De plannen voor vandaag: beetje yoghurt, muziekje luisteren. IJsje! Dan komen Helma en Doufi op bezoek. Slokjes water, beetje praten, misschien wat eten. En heel veel slapen.
Ubu Lemereis 1962 – 2010- Strange fruit March 24, 2015
- Ceci n’est pas une bankje February 5, 2015
- Oerbode July 7, 2014
- Stop de tijd May 13, 2014
- Ubu boek April 9, 2014
Lieve Ubu,
Hopelijk nu geen pijn meer, geen misselijkheid en geen andere nare dingen.
Alleen maar lekker wegsoezen, steeds verder, steeds dieper. En tussendoor genieten van de mensen die je zo lief hebben. Genieten van hun aanwezigheid en van hun geroezemoes. Hoewel ik niet lijfelijk bij je ben, in gedachten ben ik dat zeker, elke dag. Hoop dat je vanaf daar ook mijn ‘geroezemoes’ voor jou kunt horen.
Liefs Ria
Wat mooi opgeschreven voor een kippenvel moment.
na deze schrijnende woorden, geen woorden……
(heb ze niet)