Ubu Lemereis 1962 – 2010

De nacht van zondag op maandag was een rustige. Elke vier uur krijgt Ubu morfine en tweemaal per nacht een slaapmiddel. Dat wil wel. Hij heeft heerlijk geslapen. We beleven een kalm begin van de dag. Muziek zacht aan, beetje lezen. Mooi licht van buiten. Een frisse, heldere ochtend.
Het reuzenrad wordt intussen afgebroken. Steeds verdwijnen er cabines uit de buitenste ring. Jammer: was een ideale zwaaiplek.

Ubu neemt alleen maar water. Maar perenijsjes zijn ook een soort water.
Alleen veel lekkerder!

Na de hevige en pijnlijke aanvallen van vrijdagmiddag en zaterdagochtend ligt Ubu er weer kalm bij. Hij krijgt preventief morfine, neemt af en toe een teugje water en kletst wat. Vaak zakt hij even weg. Praten gaat nog prima, maar de gesprekjes zijn kort. Voortdurend zijn er nu mensen in de buurt.
Ubu houdt van het geroezemoes om hem heen. Het geeft hem een veilig gevoel. Hij is nog wel bezorgd voor weer een aanval. Maar omdat hij momenteel niets meer eet, blijft het rustig in de maagstreek. Tegelijkertijd is dat geen goed teken. Want alleen kleine slokjes water zijn natuurlijk niet genoeg voor een grote Ubu.

Gisterenavond laat volgde nog een derde pijnaanval toen Ubu even overeind probeerde te gaan zitten. Met behulp van morfine is dat onderdrukt en daarna kreeg hij een slaapmiddel om in ieder geval een goede nachtrust te hebben. Dat is gelukt, ik had vanmorgen Helma aan de telefoon en ze vertelde dat hij goed geslapen heeft en dat de situatie zich wat gestabiliseerd heeft. We hopen dat dit zo doorzet. En houden jullie op de hoogte.

Vandaag laat de ziekte plots zijn onverzoenlijke, lelijke tronie zien. Na een vrij onbezorgde ochtend (best lekker geslapen, zin in een smoothie) gaat het ineens mis. Ubu krijgt pijn in zijn borst. Geeft over, er komt bloed mee. Schrikken: niet nu al! ‘s Avonds gebeurt het weer. De arts denkt aan een bloedvat dat is opengesprongen.
Hij krijgt medicijnen tegen misselijkheid, morfine tegen de pijn. Helma en Jaap blijven ‘s nachts bij hem. En nu? Als het bloeden stopt, wordt hij morgen weer wakker. En wie weet heeft hij dan zin in een smoothie. Kom op Ubu!

Kijk, hartjes onderaan de stukjes! Om op te klikken als je het stukje leuk vindt. Of ontroerend, of interessant. Of een beetje raar – en toen klikte je maar op het hartje.

Ubu die met smaak eet. Dat is een vertrouwd beeld. Al hoorde daar natuurlijk altijd een wat bollere Ubu bij. Maar wat is het fijn, dat hij geniet van zijn ochtendyoghurt. En ook het avondeten gaat er goed in. Zeg, is er dan ook wat minder goed nieuws? Ja hoor. De nachten zijn lang voor Ubu. Hij slaapt steeds periodes van zo’n drie kwartier – met geluk een dik uur – en dan wordt hij weer wakker. Meestal nat bezweet. Dat is erg vervelend. Bovendien protesteert zijn onderrug tegen het voortdurend liggen. Maar Ubu aanvaardt het op zijn kenmerkende ‘it comes with the territory’-manier.
Verder doet hij weinig op een dag. Onthutsend weinig, vindt hij zelf. Hij luistert naar zijn muziek, checkt zijn mail, leest een pagina of tien, kijkt een beetje tv en praat wat met zijn naasten en het verplegend personeel. Tussendoor zakt hij weg in droomloze dutjes. En de dag is om.

Carla stuurde een fijne reuzenzwaai vanuit het reuzenrad. Die verdient een plaats op de homepage. De kamer van Ubu? De twee ramen links in het midden. Het meest linkse, vlak naast zijn bed,  staat open.

Moest een beetje smokkelen met photoshop om een over- en een onderbelichte foto te combineren maar dit is zo echt te zien! Op nog geen 75 meter afstand van Ubu’s bed wordt een reuzenrad opgebouwd. In combinatie met de Waalbrug een spectaculair gezicht. Wat Teun al opmerkte kan ik beamen: het gaat al een stukje beter met Ubu. Al plaatjes draaiend op de pick-up deed hij allerlei suggesties voor Ubu’s muziek. Die zullen daar de komende dagen geplaatst worden.