Ubu Lemereis 1962 – 2010

Ubu woont nu al een paar dagen in het hospice. Het is er goed. En met hem gaat het ook goed. De ruimte, het uitzicht, zijn muziek en de rustige momenten met zijn dierbaren zijn een weldaad voor hem. Hij eet met smaak en heeft – na twee onrustige nachten – nu twee nachten goed geslapen. Hij wordt alleen tamelijk vroeg wakker en is dan nat bezweet. Oorzaken zijn er waarschijnlijk meerdere: de ziekte (die niet slaapt), onrustige gedachten… En de arts toverde nog een oorzaak tevoorschijn: Ubu is van de ene op de andere dag ‘cold turkey’ gestopt met roken. Even vergeten. Goed, de oude vertrouwde (100% polyester) slaapzak is ingeruild voor frisse, katoenen lakens. Dat helpt al.

Vreemd om het in deze omstandigheden te zeggen, maar het gaat wat beter met Ubu. Wat zou het fantastisch zijn, als hij zich nog een flinke periode zo kan voelen.

Een wedstrijdje Champions League kijken lukt nog wel. Hier de drie poolbodes, geboeid kijkend naar een spannende wedstrijd. In de rust werd Ubu’s internetverbinding aangesloten. Die werkt nu. Blijf hem dus onverminderd bestoken met mailtjes of reageer via de site. Ook nog steeds welkom: jouw Ubu-foto om op de fotopagina te zetten.

Er zijn heel veel mensen die Ubu nog heel graag een keertje willen zien. Of vasthouden. Dat zit er helaas niet in. Ubu gaat geen bezoek meer ontvangen in het hospice. De dagen die hij, Helma en de kinderen nog samen hebben, willen ze zo vrij mogelijk houden.
Ubu houdt van jullie – dat weten jullie wel. Dit is dan ook geen afwijzing. Het is een uitnodiging. Gebruik de site en de mail om je hart uit te storten!

Afscheid van de Vondelstraat

Vanmorgen is Ubu verhuisd naar zijn kamer in Hospice Bethlehem. Het was een emotioneel afscheid van de Vondelstraat. Ubu was daar gelukkig. En nu gaat hij er niet meer terugkomen. Dat besef kwam even heel hard binnen. Het was huilen geblazen.

Ontvangst

Na dat moeilijke vertrek beleefden we, een kwartiertje later, een fijne ontvangst in Bethlehem. De afgelopen weken stapelden slecht nieuws en teleurstellingen zich op. Nu mogen we spreken van een heuse meevaller: Ubu heeft de mooiste en grootste kamer van het huis. Met een extra bed voor logés, een eigen wc en een prachtig uitzicht over Waal en Waalbrug.

Er stond een enorm (verlaten) poppenhuis, ergens in de gang. Helma heeft het direct de kamer ingesleept en het wordt nu bestierd door Miki, als ze op bezoek is. Pick-up, versterker en elpees zijn geïnstalleerd. Foto’s en posters hangen aan de muur. Liefdevolle en kundige verzorging is voortdurend in de buurt. Helma, Miki en Doufi kunnen er zo vaak zijn als ze willen.
  

En nu?

Nu is het afwachten. Wat gaat er nog mogelijk zijn voor Ubu? Hij is erg verzwakt en het is maar de vraag hoeveel mensen hij verder nog kan ontvangen. Weet, dat hij alle berichten en commentaren op de website leest. En dat hij die omhelzingen voelt, die jullie hem zo graag willen geven.

Gesprek in CWZ

Het verhaal van het ziek zijn viel wat stil, de laatste dagen. De ziekte zelf gaat echter onverstoorbaar door. In rap tempo. Tijd voor een update.

Afgelopen donderdag is Ubu naar het CWZ geweest om de resultaten te bespreken van de laatste onderzoeken, waaronder de CT-scan van zijn longen. Daar kwam niets nieuws uit naar voren. De precieze oorzaak van zijn kanker is dus niet helder. Maar Ubu kiest ervoor om geen vervelende onderzoeken meer te ondergaan, om die oorzaak alsnog te achterhalen. Het verloop van de ziekte is immers wel duidelijk. En onomkeerbaar. Bovendien gaat het allemaal razendsnel. Op de vraag naar de tijd die Ubu nog rest, had de arts een ontluisterend antwoord. De onderzoeksresultaten zeiden ‘nog een paar maanden’. Maar kijkend naar Ubu dacht ze dat het sneller zou gaan. Ubu en Helma denken dat ook. En iedereen die hem de laatste week heeft gezien. Het bezoek van donderdag was dus vrijwel zeker Ubu’s laatste ziekenhuisbezoek.

Hospice

De volgende stap is Hospice Bethlehem (www.vriendenhospicebethlehem.nl). Ubu gaat daar naartoe zodra er een kamer vrijkomt. Voor de mensen die het niet weten: Bethlehem is een huis voor mensen die medisch gezien uitbehandeld zijn, maar die niet thuis kunnen sterven omdat de omstandigheden daar niet naar zijn.
Het huis kijkt prachtig uit over Waal en heeft een mooie tuin. Helma en de kinderen kunnen komen en gaan wanneer ze willen. Ubu hoopt er rustig afscheid te kunnen nemen van de mensen die hem lief zijn.

Surrealistisch

‘Surrealistisch’ is een woord dat me de laatste tijd regelmatig te binnen schiet. Ook bij het typen van dit verhaaltje. Het is zo echt dat het niet echt lijkt. Ubu grimlachte het donderdag nog even: ‘surrealism is not a joke’. Zei Breton dat ooit? Of was het Dali…? Ubu! Was jij het gewoon zelf?

Een roker ben ik altijd geweest. Niet iets om trots op te zijn, maar op de een of andere manier is het bij me gaan horen. Daarom wil ik reageren op Rubens vraag uit het gastenboek.
De laatste twee weken rookte ik een of twee sjekkies op een dag. Zondag werd ik acuut misselijk van de eerste. Geen fijne ervaring.
Dinsdag heb ik laat op de avond geprobeerd om er een te roken. Die smaakte beroerd. Misschien is het met roken dus gewoon afgelopen. Vandaag heeft het CWZ een CT-scan van mijn longen gemaakt. In principe bestaat er een kans dat de uitgezaaide tumor daar zijn oorsprong vindt. Op de eerder gemaakte longfoto’s wees echter niets in die richting. De arts noemde beide longen zelfs ‘helemaal schoon’. Voor een verstokte roker geen onprettige, maar wel een wat vreemde mededeling.

Zoals jullie zien groeit hier de laatste paar dagen gestaag een fijne fotoverzameling. Je ziet ze hier rechts in de kantlijn en parallel daarmee in het hoofdmenu. Kijk zelf welke manier van kijken je prettig vindt, dat wijst zich vanzelf.
Als je de foto’s via het hoofdmenu benadert, heb je een extra mogelijkheid: je kunt dan commentaar leveren op een foto. Dat zien we graag. Heb je zelf nog bijzondere foto’s die je toe wilt voegen, dan kan dat. Het liefst met een fijn stukje erbij natuurlijk. Scan & mail je foto’s of post ze, dan komt het helemaal voor elkaar.

Er staat een nieuwe update in de afdeling ‘ziek zijn’.

Natuurlijk hebben jullie niet allemaal zo’n desastreuze sneeuwpop voor mij gemaakt. Hoeft ook niet.
Wel wil ik jullie laten weten dat ik elk berichtje van medeleven, hoe klein ook, erg waardeer. En bovendien bijzonder hard nodig heb.

E-mailtjes die mijn computer binnenlopen als ik wakker wordt na het zoveelste slaapje, een paar kaarten die Helma op mijn bed legt, onverwachte bijdragen aan het gastenboek of reacties op geplaatste stukjes op de site.

Reageren lukt me meestal niet en ik vermoed dat jullie dat wel snappen. Wees er zeker van dat alles bij mij in goede aarde valt.
Blijf sturen!

Oh! In de afdeling ‘Ziek zijn’ heb ik zojuist ook een kleine update geplaatst. Activiteiten van een avondmens.