Ubu Lemereis 1962 – 2010

Een jaar geleden was er nog niets aan de hand met Ubu. Op vrijdag 20 augustus moest hij naar het ziekenhuis voor een onderzoek. Ik was net terug van vakantie en het hem nog niet gezien maar wel een afspraak met hem op de avond van die dag. Vanwege het onderzoek zegde Ubu af. We mailden wat heen en weer over dat onderzoek, ik vroeg of hij zich ongerust maakte en Ubu liet dat een beetje in het midden. Die vrijdag zat het in mijn achterhoofd en op de zaterdag die op het jaarlijkse voetbaltoernooi in Deesd werd doorgebracht heb ik het er met wat mensen wel even terloops over gehad. Ik verwachte Ubu wel on-line te spreken die avond om hem verslag te doen van het toernooi en van hem te horen hoe het onderzoek gegaan was.

Op 10/08/21 om 11:31:48 PM melde mgr ubu roi zich met een opgewekt “ha!”. Heel even maakt opluchting zich van me meester. Dat duurde precies 1 minuut en 6 seconden. Ik heb het volgende chatje nog vaak gelezen en word er nog steeds koud van.

____________________________________
<mgr ubu roi  > 10/08/21 11:31:48 PM
ha!
______________________________
<Red Bol> 10/08/21 11:32:29 PM
he!
____________________________________
<mgr ubu roi  > 10/08/21 11:32:54 PM
slecht nieuws
______________________________
<Red Bol> 10/08/21 11:33:04 PM
vertel
____________________________________
<mgr ubu roi  > 10/08/21 11:33:16 PM
vrijdag de echo van mijn buik gehad
____________________________________
<mgr ubu roi  > 10/08/21 11:33:38 PM
kreeg meteen buiten al een telefoontje van helma dat de huisarts had gebeld, of ik meteen kon komen
____________________________________
<mgr ubu roi  > 10/08/21 11:34:32 PM
ze hebben ontdekt dat er iets verkeerd groeit bij de galblaas
______________________________
<Red Bol> 10/08/21 11:35:08 PM
oh
____________________________________
<mgr ubu roi  > 10/08/21 11:35:08 PM
helemaal fout
______________________________
<Red Bol> 10/08/21 11:35:16 PM
slecht nieuws
____________________________________
<mgr ubu roi  > 10/08/21 11:35:33 PM
voelde als een doodvonnis
____________________________________
<mgr ubu roi  > 10/08/21 11:35:41 PM
is het misschien ook
____________________________________
<mgr ubu roi  > 10/08/21 11:36:04 PM
maandagochtend gesprek bij de specialist
______________________________
<Red Bol> 10/08/21 11:36:05 PM
moeten we niet even bellen dan
____________________________________
<mgr ubu roi  > 10/08/21 11:36:10 PM
goed idee
______________________________
<Red Bol> 10/08/21 11:36:16 PM
nu?
____________________________________
<mgr ubu roi  > 10/08/21 11:36:18 PM
ja
______________________________
<Red Bol> 10/08/21 11:36:25 PM
ok, ik bel
____________________________________
<mgr ubu roi  > 10/08/21 11:36:27 PM
ok

Ik ben naar ons donkere balkon gegaan en heb hem gebeld. Wat me daar vooral van bijgebleven is, is dat ik tijdens het gesprek een cherry-tomaatje in mijn hand had waar ik gedachteloos mee speelde. Toen ik opgehangen had bleek dat een opgerolde naaktslak te zijn. Met een verschrikte armbeweging verdween die over de rand de duisternis in. Symbool voor het plotse onheil.

De komende twee maanden zullen er voortdurend dagen voorbijkomen die in het teken zullen staan van wat er een jaar geleden gebeurde.

Ergens in 1980, na het eindexamen waar Ubu zijn VWO diploma behaalde ging een onwaarschijnlijke combinatie van personen op fietsvakantie naar Ierland. Dat waren Jan Hartemink, Herbert Boland, Thijs Dercksen, Joop Klein en Paul Lemereis. Jawel, die laatste is Ubu, ik ga er maar vanuit dat de meeste lezers hier dat weten. Onwaarschijnlijk omdat deze vijf niet speciaal dik met elkaar waren, behalve Jan en Herbert dan. De exacte reden om met deze vijf mensen op zo’n zware fietsvakantie te gaan is me niet helemaal duidelijk. Het kan goed zijn dat de vijf toevalligerwijs een keer tijdens een tussenuur dit wilde plan bedachten en zich daarna trouw aan de uitvoering verplichten.

Ik was er niet bij; daar was ik niet zo gelukkig mee maar ik snapte dat hier een verbond was gesmeed waar ik niet meer tussen kon komen. Daarnaast had ik na 5 jaar op en neer pendelen tussen Dinxperlo en Aalten een bloedhekel aan fietsen gekregen.

Heel veel meer over die vakantie weet ik niet te vertellen dan dat Thijs’ fiets het al na 50 kilometer begaf en de jongens in –of all places– Nijmegen een vervangende moesten aanschaffen die meteen een flink gat in het vakantiebudget hakte. Daarnaast bestaat er het legendarische verhaal over Jan Hartemink, die bekend stond om zijn nukkige buien, er op een dag in Ierland zo de pest in had, dat hij een paar dorpjes achterop raakte en het maar weinig scheelde of er was daar een einde aan zijn vakantie gekomen; mobieltjes waren er immers nog niet. En, geniale actie: ergens op een weiland achter de boerderij van Herbert hadden ze vóór de vakantie al kiekjes van de groep met ‘Groeten uit Ierland’ gemaakt en die voor vertrek op de bus gegooid.

Wat er vooral van rest, zijn de opmerkelijke hoeveelheid prachtige foto’s. Joop en Herbert waren goede fotografen. In de kantlijn rechts van deze blog sprongen die foto’s er al uit. (deze, deze, deze, die en deze) Vorige week ontving ik van Herbert nog een drietal dat ik nog nooit gezien had. En weer zijn het fraaie foto’s:



Op de middelste foto zijn ze alle vijf te zien: Jan, Ubu, Herbert, Thijs, (drie Ieren*) en Joop. Wat ook duidelijk wordt bij het bekijken van de foto’s is dat Ubu ergens tijdens de vakantie een tondeuse in zijn haar heeft laten zetten. (lees de comments onder dit stukje!) En hoe slank hij is!

*commentaar van Herbert: Een familie van moeder, zoon+hond, dochter (verscholen) en op schoot van Ubu nog een hond, onder stoel zie je nr 3. We stonden met onze tenten op hun wei en werden op de thee uitgenodigd.

Ubu en ik hadden wel wat met reünies. Bij uitstek een evenement voor nostalgische dwazen. Met onze middelbare schoolgenoten gingen we graag naar de paar gelegenheden die er waren en uiteindelijk organiseerden we, eind jaren ’90 (samen met de onvolprezen Ria Tuenter) er zelf één. Waar we vooral erg goed in waren: plannen maken voor nieuwe edities. Die van de middelbare schoolklas komt er niet meer, althans, niet met Ubu als organisator.

Dan was er ons voetbalelftal, dat bestond dit jaar 25 jaar, en dat was best reden voor een feestje, hoewel het natuurlijk een bar slecht seizoen voor ons was. Normaal gesproken was dit een kolfje naar onze hand geweest. Ingespeeld als we op elkaar waren. Organiseren zonder Ubu was vreemd. Zijn afwezigheid op de dag zelf ook, hoewel hij natuurlijk in talloze gesprekken aan bod kwam. In het boekje dat ter gelegenheid van de dag verscheen staan herinneringen en ook daar is Ubu volop aanwezig. Een mooi stukje werd ingeleverd door Jan Hoenselaar, pater familias van het elftal:

De omstandigheden.
Zaterdagmiddag in Millingen a/d Rijn. Een voetbalveld met bomen er omheen. Drie toeschouwers. Vijf reservespelers. Een nerveuze leider (van hun). Het regent niet, in de verte het clubhuis.

Het moment.
We staan diep op hun helft. Iets over de middenlijn wordt hij aangespeeld, aan de rechterkant van het veld. Geen tegenstander in de buurt. Met de bal aan de voet rukt hij op, gestaag, zo’n meter of tien. Hun linksbuiten komt aangestormd, wordt achteloos uitgekapt. Nog een paar passen, hij aarzelt, dan schiet hij. Vanaf het moment dat de bal z’n wreef verlaat is de bestemming duidelijk. Een baan om de aarde.
De verre hoek. De keeper probeert het niet eens. Het net huivert, maar voorkomt een ruimtevaartkundig fenomeen.
Wat een doelpunt.

En dan gebeurt er niets.

Geen euforie, verbazing, spelers (van ons) die zich op de doelpuntenmaker storten, geen uitzinnige toeschouwers die elkaar in de armen vallen, of ongelovige reserves die zich bekruisigen. Niets. Ubu steekt ‘n hand in de lucht. Glimlacht verontschuldigend en loopt terug naar onze helft.

Later in ons clubhuis.
Bij bier en gehaktballen probeert Ubu mijn enthousiasme te temperen. Zeker, het was een mooie goal maar ik moet niet overdrijven. Maar ik blijf erbij. Dit was een van de mooiste doelpunten ooit en nooit leek hij meer op ‘LeTiss’ dan toen, die zaterdagmiddag in Millingen a/d Rijn.

De reüniedag was een groot succes, vanaf  ‘s middags werd er gevoetbald, gebarbecued, gespeeched, naar foto’s en films gekeken, gedronken, nog meer gedronken en uiteindelijk eindigde het, na een intermezzo op de middenstip, op een bankje voor ‘t Haantje. ‘s Middags waren Helma en Miki als speciale gasten aanwezig.

Hier een link naar de .pdf van het boekje (6mb)

Zondag 18 juni 1988 was een historische dag: 8 minuten voor tijd scoorde Wim Kieft via een kopbal met een wonderlijke curve een verlossend en cruciaal doelpunt. Het Nederlands elftal moest winnen om door te stoten tot de halve finale van het EK ’88, gehouden in Duitsland. Samen met Ubu en Rob van Erkelens waren we een vast trio dat op de bank van Ubu’s kamer op Sint Annastraat nummer 9 het toernooi bekeek. Alle wedstrijden behalve deze, Rob ontbrak. Ubu en ik waren na de goede afloop in een euforische staat beland en gingen de straat op, op zoek naar ander vreugdevertoon. Dat ontbrak volledig en het enige oranje dat we ontwaarden was dat van de gemeentelijke stadsreiniging. We gingen een pizza eten en that was it.

Hoe anders was het op 21 juni, een paar dagen later: Nederland versloeg Duitsland, hoe dat ging weet iedereen nog wel. Op de bank waren we razend over de penalty die Duitsland kreeg en het onheil dat zich (wederom) leek te ontvouwen. De enorme vreugde over de (toch wel) onverwachte ontknoping waarin Nederland de wedstrijd kantelde en vlak voor tijd won, zorgde dat we opnieuw de straat op gingen. In tegenstelling tot de zondagwedstrijd tegen Ierland die ‘s middags gespeeld werd, was het nu avond en toen we buiten de voordeur stonden gebeurde er iets ongelofelijks: vanaf de Annastraat kwam richting stad een vrachtwagen met een open laadbak aangerold uitpuilend met juichende mensen, een aanblik alsof WOII net afgelopen was, we werden alle drie op de wagen getrokken en zo ging het richting Koningsplein. Daar had de vreugde orgastische vormen aangenomen. Nog nooit daarvoor hadden we zoiets meegemaakt. En nimmer daarna.

In vergelijking met die avond was het feest op de zondag na de uiteindelijke finale tegen Rusland een beetje een afknapper. Alles was plots oranje, mensen liepen met Gullit-petjes rond en duidelijk was dat dit het moment was dat de uitbating van de oranje-manie begon.

Ubu, Rob en ik hadden een geweldige zomer, het voetballen kijken wisselden we af met zelf potjes voetballen, vooral op het plein voor de kerk waar Ubu’s uitvaart afgelopen oktober was. Aan het eind van die zomer was ik een paar dagen op een plek waar een voetbalveld in de buurt was. De combinatie van het gras dat ik daar rook met de voorafgaande zomer deed me besluiten weer bij een club te gaan voetballen. Rob en ik melden ons aan bij FC Kolping, de club waar Ubu al 2 jaar speelde. Rob had het na een paar wedstrijden wel weer gezien, ik speel er nog steeds.

En oh ja, dan was er nog dat spel: Rob en ik bedachten dat een voetbalpool best leuk zou zijn. Onno K. won en 2 jaar daarna werd vanuit deze embryonale editie de poolbode geboren.

wiki

Op 9 juni 2011, om 22:28 heeft Irmgard Breugelmans het volgende geschreven:

RBC is ter ziele. Nossaaa! Als oud-Roosendaalse doet dat pijn. Het stadion wordt nu verkocht. Het nieuwe welteverstaan, waar wel vijfduizend man in kan.
Nee, neem dan het oude stadionnetje, de Luiten. Dat lag midden in Kalsdonk, een echte volkswijk, en het stadion had maar één tribune. Mensen die in de goedkope flatjes rondom het veld woonden, zaten eersteklas.
Ubu is in de Luiten geweest, met mij. We gingen toch op bezoek bij mijn ouders in Roosendaal, dus konden we mooi een voetbalwedstrijd meepikken. RBC tegen de Graafschap. Nota bene de club uit Ubu’s jeugd.
In welk jaar we de wedstrijd zagen, weet ik niet. Eind jaren tachtig schat ik. Het was koud, het was nat.
Wie er won, weet ik ook niet meer. Wel kan ik me herinneren dat ik m’n ogen uitkeek. Niet jonge voetbalfans gingen tekeer, maar oudere heren. Zij ramden als gekken tegen de hekken. En Ubu’s ogen puilden uit toen er een mannetje langskwam met een kartonnen doos. Daar zaten dampende kroketten in, allemaal te koop.
Pierre van Hooijdonk speelde, een lange slungel die op mij nogal sloom overkwam en regelmatig de bal miste met zijn hoofd. Dat heeft ie later goed gemaakt.
In het nieuwe RBC-stadion heb ik de Roosendaal Boys Combinatie ook een paar keer zien spelen. Niet langs het veld, zoals in de Luiten met Ubu, maar vanuit een skybox, met wijntje en hapjes. Ook lollig, maar met veel minder oog voor het voetbal zelf.
Grappig is dat ik nog niet zo lang geleden in dit stadion werkte, in een kantoortje bij de redactie van BN De Stem. Maar ik ben er weg, RBC bestaat niet meer en Ubu, ach die lieve Ubu, is ook niet meer onder ons. Gelukkig kunnen we nog wel veel mooie herinneringen ophalen aan onze grote beer, die er altijd van gedroomd heeft om zelf profvoetballer te worden.

Wilma was het eerste echte vriendinnetje van Ubu. In een reünie boekje dat we tien jaar geleden maakten (zie hier) schrijft hij daarover: In 2 atheneum werd ik verschrikkelijk verliefd op een meisje uit de brugklas, dat ik op de tribune zag staan. Die verliefdheid bleef zich jarenlang opdringen en leidde uiteindelijk tot een wat stuntelige verhouding met Wilma.

Een paar weken geleden had ik contact met Wilma waarin ze ondermeer dit schreef: Nu hemelvaart dichtbij komt, denk ik weer veel aan hem. Heeft hij ooit wel eens over het dauwtrappen met mij verteld? (de regen, de zelfgemaakte tent, de muggen) daar ben ik wel benieuwd naar eigenlijk. Of misschien stelde het voor hem allemaal niet zo veel voor, ik weet het niet. Ik kan me nog goed herinneren met hoeveel genegenheid hij over dat ‘dauwtrappen’ (voor de niet-achterhoekers: zie hier) vertelde toen, maar ook de twijfels die hij had over of Wilma het eigenlijk wel zo leuk vond. De twee waren heel verliefd op elkaar maar op de één of andere manier liepen ze dus niet zo synchroon. En waren wederzijds erg onzeker.

Heel erg veel langer dan een paar maanden heeft het niet geduurd. Wie het uiteindelijk uitmaakte weet ik niet, maar wel dat Ubu daar zeer overstuur van was, naar Dinxperlo fietste en we een dramatische praatsessie hadden. Wat in die tijd een waar genoegen was, want we hadden net ontdekt dat het gaaf was om grootse problemen te hebben en het daar dan uitgebreid over te hebben (mijn grootste probleem was dat ik geen écht probleem had). Aan het eind van de middag sprong Ubu op zijn fietsje en onder mijn toevoeging dat ie geen gekke dingen moest doen vertrok hij weer naar Aalten.

Voor mij waren Ubu’s relaties altijd wat dubbel omdat hij zich er altijd zo in stortte dat het ten koste ging van onze vriendschap. Logisch, zo gaan die dingen. Toen ik Wilma vroeg of ze een foto had waar ze samen opstaan bleek dat zo’n foto helemaal niet bestaat. Nooit gemaakt. Je kunt het je bijna niet voorstellen anno 2011.

Vandaag is het 18 jaar geleden dat Bambi geboren werd, mijn oudste dochter. De allereerste persoon aan wie Annemai en ik het heugelijke nieuws van haar komst vertelden was Ubu. Dat gebeurde ergens rond september 1992 toen we met zijn drieën in Annemai’s eend naar de Ardennen waren gereden voor een korte kampeertrip. Ubu zat in het interbellum tussen Irmgard en Helma en liet zich dan wat makkelijker verleiden tot dit soort activiteiten. Zijn tentje en ons tentje stonden met de ingangen naar elkaar toe en ‘s avonds na zonsondergang zaten we daar genoegelijk te keuvelen. Ubu trok zich dan op een gegeven moment terug in zijn tent rookte met de rits open nog een laatste sjekkie en ging onder de klamme lappen.

De precieze reactie van Ubu kan ik me niet goed voor de geest halen, maar me daar iets bij voorstellen kan ik me wel. Wat ik me nog wel herinner is dat we hem vroegen -half gekscherend- of hij peetvader wilde worden van het aanstaande kind. Dat wilde hij natuurlijk wel. Hoewel hij altijd heel betrokken was bij Bambi’s wel en wee heeft hij die taak verder nooit zo letterlijk genomen. Een paar jaar geleden tipte hij me nog eens dat hij het idee had dat er op Bambi’s Hyves pagina (Hyves vriend was hij wel) een meisjes-ruzietje gaande was. Dat was een goede waarneming en kon daardoor in de kiem gesmoord worden.

Uiteindelijk was het vooral Helma die belangrijk was in Bambi’s peuter & kleuter jaren. Op Helma’s kamer op de Extrapool heeft Bambi vele uurtjes doorgebracht toen we een soort deal hadden: oppas-uren ruilen tegen photoshop cursus-uurtjes. Helma was een ster in wonderlijke kinder-activiteiten en Bambi daalde altijd enthousiast en met rode wangetjes af naar mijn atelier, een verdieping lager.

De cirkel was een paar weken geleden rond toen Bambi bij Helma haar opwachting maakte … als oppas.

Reinoud van Uffelen combineert een fijne herinnering met een klein onderzoekje.

Een zoektocht naar 2 voetbaluitslagen
Na wat omzwervingen eindigden mijn Nijmeegse jaren ergens in het begin van de jaren 90. Mijn vriendin vond een baan in ‘s-Hertogenbosch. Ik ging met haar mee en ben sindsdien een Brabander.

Ubu was en bleef een Nijmegenaar en ergens in die tijd ontstond het idee dat wij samen de wedstrijden tussen NEC uit Nijmegen en FC Den Bosch zouden gaan bezoeken. Niet dat we nou goede vrienden waren ofzo, maar ik kende Ubu van de Uni, van de vleesfabriek, van Irmgard en ik heb zelfs een keer spaghetti met camembertsaus bij hem gegeten. We deelden een passie voor voetbalstatistieken, voetbalplaatjes en voetbalfeiten en mijn verhuizing naar de hoofdstad van Brabant was een mooie start van een nieuwe traditie. Ubu hield van tradities volgens mij en die liefde deelden wij dus ook.

De wedstrijden
De traditie stierf een zachte dood en uiteindelijk zouden Ubu en ik maar twee wedstrijden samen zien. Een thuiswedstrijd voor Ubu en een thuiswedstrijd voor mij. Een wedstrijd in de Goffert en een wedstrijd in de Vliert. De Vliert had toen nog een wielrenbaan en een capaciteit van zoʼn 30.000 bezoekers. Ik denk dat er in de Goffert ook nog een atletiekbaan lag maar ik weet dat niet zeker. Mijn geheugen laat me ook in de steek als het op de uitslagen van deze twee wedstrijden aankomt. Dat de wedstrijden niet heel enerverend waren herinner ik me wel, dus Ubu en ik hadden alle tijd om bij te kletsen. 

Eerstedivisievoetbal
Nu speelt NEC al vanaf het seizoen 1994/1995 onafgebroken in de Eredivisie. FC Den Bosch daarentegen vertoeft tegenwoordig vooral in de eerstedivisie en sinds 1956 speelden de clubs ook maar 7 seizoenen dus 14 x tegen elkaar in de hoogste divisie.
Via de site www.koningvoetbal.nl zie ik dat FC Den Bosch op 14 april 1990 met 1-0 won van NEC, op 4 november 1989 was de uitwedstrijd nog in 2-2 geëindigd. Toen woonde ik nog niet in Den Bosch dus bij deze wedstrijden kunnen we niet geweest zijn en de volgende onderlinge duels op het hoogste niveau dateren van het seizoen 1999/2000. Ik was toen inmiddels verhuisd naar een buitenwijk en het contact met Ubu was verwaterd. Wij hebben destijds dus naar eerstedivisievoetbal gekeken. 

Uitslagen
Nu wil het geval dat in het seizoen 1990/1991 FC Den Bosch in de eerste divisie speelt en NEC op het hoogste niveau actief is. In het seizoen 1992/1993 zijn de rollen omgedraaid (Bron: wikipedia). In het seizoen 1991/1992 spelen beide ploegen in de eerstedivisie dus dit moet het seizoen geweest zijn dat wij samen op de tribune stonden. En www.koningvoetbal.nl is een mooie site maar eerstedivisie-uitslagen vind je er niet.

Vandaag ben ik er eens goed voor gaan zitten en al snel kwam ik op de site van een zekere Ronald Zwiers. Via http://www.ronaldzwiers.0catch.com/Eerste%20Divisie/1992/1992.htm vind ik eindelijk de gezochte uitslagen.

De data van mijn 2×90 minuten met Ubu kan ik niet achterhalen, maar de uitslagen wel. Ubu en ik waren 2x getuige van een bloedeloze 0-0.

Reinoud van Uffelen
6 mei 2011

Er zijn twee soorten liefhebbers van de zondagse Studio Sport uitzending: je hebt de mensen die naar wedstrijden toegaan, naar Langs de Lijn luisteren of zichzelf zelfs SMS-jes laten sturen met tussenstanden. Dan heb je de mensen die angstvallig alle contact met de buitenwereld proberen te vermijden in de periode tussen de aanvang van de wedstrijden, zo rond half 3, tot het begin van Studio Sport om 7 uur.

Ubu en ik behoorden tot die laatste categorie. Op het neurotische af. We waren liefhebber van het format van de samenvatting, 20 minuten, kort, krachtig en daardoor vaak spectaculair. Het merkwaardige fenomeen doet zich voor dat hoe krampachtiger je informatie probeert te ontwijken, hoe gevoeliger je wordt voor elke kleine hint die iets kan verraden. Een half woord kan al funest zijn. Een halve seconde een voetbaltrainer in beeld die geïnterviewd wordt na de wedstrijd en wij waren in staat daar conclusies aan te ontlenen voor een uitslag.

Ubu kon je op de kast krijgen (en daar was wat voor nodig) door in de voetbalkantine op zaterdagmiddag tussenstanden op te lepelen uit de Bundesliga of erger, uit de Premier League. Hij maakte het zichzelf ook nog moeilijker door uitzendingen te programmeren en pas laat op te avond, vrij van alle verplichtingen, te kunnen kijken. Wat wel eens leidde tot situaties waar ik bijvoorbeeld in een on-line gesprekje aftrapte met “wat een doelpunt” of iets in die geest in de veronderstelling dat hij het allang gezien had. Waarna Ubu acuut en zonder omhaal uitlogde en ik wel wist hoe laat het was.

Over 2 weken komt er zo’n speciale dag aan, de spectaculaire ontknoping van de eredivisie. Daar eindigt het seizoen dat Ubu nog heeft zien beginnen en waar we nog samen in het hospice naar hebben zitten kijken. Ik zit nu al te broeden hoe in hemelsnaam op die dag 7 uur te halen.

Meest hilarische voetbal-ontwijk moment dat we ooit meemaakten was op een zondag ergens in de jaren dat ik in Enschede woonde. Ubu logeerde een paar dagen en één van de hoogtepunten zou de zondagse Studio Sport uitzending worden. Met een ontknopende wedstrijd daarin, Ajax-Feyenoord, of andersom, daar wil ik vanaf wezen. We hadden het goed voor elkaar tot het moment dat we naar het friettentje op de hoek waren gewandeld en onze bestelling hadden gedaan. De radio, die zachtjes had staan pruttelen, werd plots op luid volume gedraaid en Frits van Turenhout (zo klonk dat) begon de toto-uitslagen op te lepelen. Wij keken elkaar aan en begonnen spontaan op een nog harder volume een soort schreeuwgesprek terwijl we onze jassen weggristen en als een haas de friettent uit stoven. Waarna een onvermijdelijke slappe lach volgde. Die friet hebben we maar laten zitten en op nuchtere maag zagen we een spannende wedstrijd.