Ubu Lemereis 1962 – 2010

Even weer terug naar de CSA, de Christelijke Scholengemeenschap in Aalten, waar onder andere Ubu, Alfred, Jaap, Ria en Steven hun middelbare schooltijd doorbrachten. Dat de klas waar we in zaten een bijzondere en hechte was, dat bleek hier al eerder. In 1997 werd er een reünie georganiseerd door Ubu, Ria en Alfred. Een beetje in navolging van het voetballers-almanakje van een paar posts terug besloten we er een boekje met een flinke vragenlijst aan vast te koppelen. Hier Ubu’s pagina’s. (klik om te vergroten)

De paar pijnlijke constateringen na herlezen zaten (natuurlijk) in het stukje A7 ‘Wat zijn je toekomstplannen’ waarin naast ‘honderd jaar worden‘ ik persoonlijk ‘luchtkastelen af en toe aan de grond zetten‘ moeilijk vond omdat ik me besefte dat dat niet meer voor zijn eigen luchtkastelen gaat lukken maar ook niet voor de gedeelde. Zoals bijvoorbeeld een vervolg op deze reünie.

Misschien is het maar een verhaal
In 1991 hielden drie Nederlandse studenten Algemene literatuurwetenschap een gedenkwaardig referaat. Het was een verwarrende, postmodernistische dialoog: ‘Misschien is het maar een verhaal’.

De studenten waren Ubu Lemereis, Martin Hilferink en ik. We werden bijgestaan door een Belgische uitwisselingsstudent, Bruno Leys. In mijn herinnering was Bruno’s bijdrage er op het laatst ingefietst. Maar dat mocht de pret niet drukken. Sterker nog: alles wat niet paste, klopte of deugde in het referaat, bleek fantastisch te passen in het referaat. Het klopte als een bus! En het deugde. We voerden niet bestaande auteurs en literatuurwetenschappers op. Met de citaten van deze gefingeerde mannen bewezen we onze eigen theorieën. Briljant in zijn ingewikkelde eenvoud!

Ulla
Docent was destijds onze grote heldin Ulla Musarra. Zij wist en kende alles. Had alles gelezen en daarvan alles onthouden. Tijdens het referaat was ze onthutst. Opgewonden maakte zij aantekeningen. Wie waren Dave Golido en San Hasibah? Waarom kende zij het beroemde werk ‘What happened tot the head on the shelf’ niet, en evenmin de schrijver van dienst, Irving Johansson?
En ze werd nog wel zo gewaarschuwd door het Apple-computertje van Alfred (hadden we geleend), dat ons af en toe met blikken, monotone stem onderbrak: ‘Mrs. Musarra, Mrs. Musarra! Stop these guys! They don’t know nothing about literature!’
Ja, een spectaculair referaat was het. En een onvergetelijk uur. Bovendien toonden we keurig aan dat de relatie tussen woord en werkelijkheid een hopeloze illusie is. Dus ook nog eens een hoog cijfer!

Het werkstuk dat we afleverden, was een één-op-één weergave van onze dialoog.
Klik maar eens op WaanzinV3 (2) en laat je verwarren.

Ik had me vooraf niet gerealiseerd dat ik per dag gemiddeld zo’n 2 tot 4 keer over de Daalseweg fiets en dus ook langs de begraafplaats. Dat ritje is nu toch anders geworden. Zo af en toe stap ik even af. Inmiddels ziet het er daar zo uit:

Ubu en ik hadden een lange traditie als muziek-evangelisten die wortelde in de CSA-tijd. Daar, halverwege de jaren ’70 was er een heftige richtingenstrijd gaande tussen oude hippies, prog-rockers, aanhangers van wat we nu classic rock zouden noemen en wat verdwaalde fans van een hagelnieuwe muziekstroming: Punk. Wij waren voortdurend in discussie over wat de waarde daarvan was en probeerden mensen zover te krijgen dat ze door de onbehouwen eerste indruk heen luisterden. Dat lukte een heel enkele keer. Naarmate de jaren vorderden schoof alles een heel eind op in de richting van ‘onze’ muziek. Een volgende generatie waartoe bijvoorbeeld Steven B. behoorde had het al voor elkaar gekregen in de ochtendpauze de aula te hullen in explosieve klanken doordat ze zitting kregen in de zogenaamde muziekcommissie.

Behalve anderen mensen overtuigen deden we dat ook bij elkaar, bijvoorbeeld door het maken van compilatie-cassettes. In de jaren ’80 toen ik in Enschede woonde en Ubu in Nijmegen stuurden we elkaar pakketten op met cassettebandjes met zelf gefabriceerde knip & plak-hoesjes en begeleidende brieven waarin uitvoerig op elk nummer werd ingegaan. Vervolgens werden er top-tienen gemaakt die na elke nieuwe editie bijgesteld werden.

Aan het eind van de jaren ’90 eindigde een dorre periode (met de Nijmeegse bibliotheek als belangrijkste muziekleverancier!) in een golf van mp3’s die plots overal te halen waren en die onze muzikale horizon alle kanten op deed schieten. Het gevolg was ook zulke grote collecties dat je door de bomen het bos helemaal niet meer zag. Zo’n 4 jaar geleden bedachten we het volgende spel: Platen Ping Pong. De bedoeling was op een vrij associatieve manier elkaars collecties te ontsluiten. Degene met de opslag zette een nummer in een map (digitaal, op een server). Dit nummer werd ontdaan van alle ‘tags’ en voorwaarde was dat de ander het nummer niet kende. Vervolgens reageerde de ander op dit nummer door een volgend nummer toe te voegen dat aansloot op muziek, tekst of gevoel van een nummer. Waarna … etc. Deze zettenwisseling duurde soms een paar uur, soms ook wel maanden. Als er een uur bij elkaar stond was het potje over, onthulden we wat het allemaal was, bespraken dat uitvoerig en had je een mooie compilatie met een mooi doorlopende dwarsdoorsnede van twee muzieksmaken.

Hier een link naar de eerste editie (begin 2006). Pik het binnen twee weken op via WeTransfer. Ons laatste potje (het achtste) werd nooit afgemaakt. 10 Red Bol Dit laatste nummer plaatste ik op 29 juli om 0.39.

In 1992 maakten Ubu en ik voor ons elftal een klein boekje met wat wetenswaardigheden over de merkwaardige groep personen die op zaterdag bijeenkwamen als FC Kolping 7 (van een fusie met Dynamo was nog geen sprake) Elke speler kreeg 40 vragen voorgelegd. Hierbij de pagina met Ubu’s antwoorden. (klik om te vergroten)

Helma ontving deze brief van het hospice over de opbrengst van de collecte die gehouden werd tijdens de herdenkingdienst op 23 oktober. Heb je je kans daar gemist vergroot dan de brief even voor de kleine lettertjes rechtsonder.

Drie jaar geleden, op 9 juni 2007, was er een geweldige barbecue in de tuin van Harry de Bles in Bemmel. Een formidabel seizoen werd in stijl afgesloten met een urenlang genoegelijk samenzijn met geklets in de tuin, gesmikkel, gelach en John Arts die zich plots als stand-up prijzenuitdeler ontpopte. Met een zeer voldaan gevoel ging iedereen zijns weegs, diep in de nacht. Na de zomer was Harry’s plek in de kleedkamer plotseling leeg. Na enige weken onduidelijkheid over wat hem mankeerde kwam de onthutsende diagnose: Kreuzveld-Jacob. Harry overleed nog geen 3 weken later op 17 september 2007.

Toen ik ergens vorige week de foto’s van onze laatste barbecue zag, editie 2010, kreeg ik kippenvel bij het zien van deze foto: 

18 juni 2010, spelers verdwijnen in de nacht na een voorbij voetbalseizoen; op de dag vóór het eerste toernooi van het seizoen krijgt Ubu z’n eerste fatale diagnose. Om minder dan twee maanden erna te overlijden. Behalve dat doet de foto meteen erg denken aan een beroemd schilderij. Alle figuren om Ubu heen in beweging, hij het kalme lichtpunt temidden van een fijne hoeveelheid bierflesjes. bbq 2007 / bbq 2010

Na de middelbare school zat Ubu op de éénjarige tussenopleiding de Vrije Hogeschool in Driebergen. De blij-anarchistische bende die daar heerste was een prima voedingsbodem om eindelijk zijn ambitie om op het podium iets moois te doen in daden om te zetten. Het Zeister punk-fanzine Orgie bracht in 1982 een flexi-disk uit met 2 nummers van een bandje genaamd God. Hier kun je ze horen: 01 God Nr. 2 Nummer 2 02 God Nr. 3 Nummer 3. Het eerste nummer (nummer 2 dus) wordt gezongen door Ubu, de tekst Grey sad day/rotten bread and burnt alarm-clocks/a hole in the wall/where I threw a cup at you… was een prachtige ‘gevonden’ tekst. Stond anoniem in een punkblaadje of zoiets. Het tweede nummer (nummer 3) heeft een tekst van Ubu en wordt (als ik het goed heb) gezongen door Max. Mooie post-punk. Met de uitgever van Orgie, Jeroen Vedder (later auteur van het onvolprezen Het gejuich was massaal) correspondeerde ik in die tijd wel eens. Dit schreef hij eergisteren over de avond van het God-optreden. (fragment)

… ik moet eerlijk bekennen dat onze paden zich slechts een avond gekruist hebben en dat ik mij daar nog zeer weinig van herinner.

Een en ander vond plaats op de Vrije Hoge School te Driebergen. Zelf heb/had ik geen enkele band met de antroposofie, maar Max had daar de rol van begeleider/mentor. Dank zij hem kon ons bandje (667) oefenen in een soort kippenhok in de weilanden achter de VH. Al snel oefende daar ook Ubu King & the Zippers. Aanleiding genoeg voor een muzikale avond op de VH. Max en Ubu verzonnen nog een extra act: God.
667 opende de avond. In mijn herinnering zonder ook maar enige reactie bij het publiek op te roepen. Maar de bassist van God durfde na ons optreden de confrontatie met het publiek niet meer aan. Of ik…
Daarna Ubu King & the Zippers die veruit het beste waren.

Weinig bijzonders allemaal, ware het niet dat Max het nodig vond om van de gemaakte opnames van God een flexi-disc te laten maken, en e.e.a. dus een stukje geschiedenis werd. Het zelfde geldt voor de opnames van 667 en Ubu King die ik op cassette uitbracht en ongeveer 300 maal, in real-time, kopieerde om aan de vraag te voldoen…

Genoemde cassette van Ubu King & the Zippers moet nog eens door iemand gedigitaliseerd worden want dat was best het aanhoren waard. Aanstekelijke ska met tegendraadse teksten (Rudolf Steiner was a nutty!) De mp3’s van God komen van deze fijne blog. Hierbij een foto van Ubu als Ubu King. 

Wie er te laat bij was of helemaal niet aanwezig bij de herdenkingsdienst een week geleden, heeft misschien geen ‘bidprentje’ gekregen. Hier is het in digitale vorm. Wil je graag een papieren exemplaar stuur dan even een briefje met een geadresseerde en gefrankeerde retour-envelop naar Helma. Het adres staat hiernaast in de rechterkolom.

Ubu I.M.-kaartje.pdf

Je zult het je vast hebben afgevraagd. Wat veroorzaakte deze enorme lachbui?
Wel, Alfred en zijn zelfontspanner.
Het is ergens vroeg in de ochtend. We gaan een mooie foto maken voor de poolbode. Teun en Ubu staan klaar, een voetbal tussen hun hoofden geklemd. Alfred zal daar onder gaan zitten, hoofd onder de bal. Het resultaat: drie hoofden om een bal. Prachtig.
Daar gaat-ie! Alfred drukt op knop. Trekt sprintje, maakt sliding om precies op zijn knieën onder bal te belanden. Hij gaat veel te hard. Glijdt door. Botst tegen Ubu en Teun aan. Bal valt en rolt weg. Knip zegt het toestel.

Meer poolbode? www.poolbode.nl 
Log in met onderstaande gegevens.
E-mail: haandiehennie@hotmail.com
Wachtwoord: geheim