Op de site van Ubu’s club van de laatste 24 jaar, Kolping Dynamo, schreef vriend & mede voetbal-quizmaster Michel Melenhorst het volgende mooie stuk. Lees het hieronder en hier in z’n eigen omgeving.

Overleden: Ubu Lemereis (48)

Michel Melenhorst –  zondag 24 oktober 2010

Gisteren hebben we Ubu begraven. Na een korte, slopende ziekte overleed hij afgelopen dinsdag, 19 oktober. Nog maar twee maanden geleden leek er weinig aan de hand. Hij is dan wat misselijk, dat wel. Dus toch even naar de huisarts. Daarna gaat het snel. Ubu heeft zomaar ineens kanker, en die is nog ongeneeslijk ook.

Wie Ubu zegt, zegt voetbal. Ergens in de jaren tachtig komt hij bij Kolping. Samen met Alfred. De laatste een flegmatieke linksbuiten, hij een solide rechtsback. Op het veld elkaars tegenpolen, maar in het dagelijks leven onafscheidelijk. Op Ubu kun je bouwen, niet alleen op het veld. Steunpilaar. Maar ook: jongensachtig dromend van heldendaden binnen de lijnen. De laatste jaren wordt hij wel wat roestig, vooral z’n knieën protesteren. Eind vorig seizoen gaat het weer beter, en Ubu kijkt uit naar het nieuwe seizoen. Het is tijd voor een heuse comeback.

Buiten het veld is hij het brein achter de voetbalquiz. De man van de fotocollages met voetballers uit vergeten tijden (als het even kon zelfs met hun vader erbij) en de zo donker mogelijk gekopieerde elftalfoto’s. En dan vol heimelijk plezier rondlopen tussen de zuchtende en steunende deelnemers.

Wie Ubu zegt, zegt taal. Hij studeert literatuurwetenschap en is groot bewonderaar van Adolf Wölfli – een gekke, intrigerende Zwitserse kunstenaar. Ubu houdt van het afwijkende, is dol op dingen die uit de pas lopen. Niet alleen in taal, ook in kunst en muziek. Maar taal moet ook kloppen: hij werkt jarenlang als redacteur voor tekstbureaus en begint dit voorjaar voor zichzelf. Taal is Ubu op het lijf geschreven: hij kan gniffelen, zich verkneukelen of handenwrijvend en met glinsterende pretoogjes naar bijvoorbeeld een gebakje kijken. Want hij is ook nog eens een echte lekkerbek.

Waar voetbal en taal bij elkaar komen, is Ubu op z’n best. In de Trapvast, ons legendarische clubblad. In De Blik! waarin hij onder het pseudoniem ‘De Kalker’ de verrichtingen van NEC scherp maar welwillend volgt. En in de Poolbode, die hij met Teun en Alfred iedere twee jaar laat verschijnen en die steeds meer deelnemers en trouwe fans trekt.

Wie Ubu zegt, zegt Helma. En natuurlijk: Miki en Doufi. Ze horen bij elkaar, zijn samen gelukkig in de Vondelstraat en houden van Zwitserland. Maar wie Ubu zegt, zegt nog veel meer: sigaretje en biertje, rots in de branding, grote vriendelijke reus, Zwitserland, de rust zelve, goedmoedige beer, nauwkeurig, WaspReporter, net iets sneller dan je had verwacht, Rösti en Kraus, en natuurlijk… Ubu Roi!

Wat is het toch verschrikkelijk dat Ubu nu zelf is uitgepraat.

Afgelopen zaterdag stond een artikel in De Gelderlander, geschreven door Leo Klaassen. Hij kwam vorige week een uurtje praten schreef het volgende rake stukje, voor de tweewekelijkse rubriek Verleden Leven.

Voor wie het allemaal nog eens wat beter wil horen: hier de muzikale intermezzo’s van de herdenkingsdienst. Plus een link naar de plaat van Welttraumforscher, die aan het begin en het einde te horen was. Meer Ubu-muziek vind je natuurlijk onder de muziekknop in het menu.

Lollypopland K3 – Lollypopland

Captain Beefheart – Yellow Brick Road Captain Beefheart – Yellow Brick Road

Anker Gelichtet Welttraumforscher – Anker Gelichtet

De Welttraumforscher LP Ohm Olunde kun je hier de komende 2 weken downloaden.
We krijgen ook veel vragen over wat Anne-Maartje en Boris nu eigenlijk speelden. Daar komen we nog op terug.

edit: Daantje merkte het al op, ook nog deze: Jekkers – Er ging een vis uit fietsen – 09-in de boomgaard Harrie Jekkers – In De Boomgaard

edit 2: het muziekstuk van Anne-Maartje en Boris: 01-gogol Gonzales – Gogol

Ubu wenste een blijmoedige reünie. En die kwam er. Vandaag namen we met een slordige vierhonderd mensen afscheid van hem. De bijeenkomst in de Titus Brandsma Gedachteniskerk was precies goed. Velen van jullie kwamen eerst nog een kijkje nemen naar Ubu, die Ubu niet meer was. Maar daar toch lag. Daarna een licht rommelig geheel van gevoelige en luchtige tekst, prachtig gitaar- en pianospel, Miki’s K3-geweld, ontroerende poëzie, oei de foute… nee toch de goeie muziek. Een fraai ebjä! En een nog fraaiere afsluitende boer. Afzender: Doufi. Ubu heeft gegrinnikt. Dat moet.
Op de begraafplaats was het een drukke boel. Uniek: bakken met snoep en worstjes, voor de hongerige bezoeker. En honderden ballonnen op een hemelreis. Het regende wat. Maar dat was niet erg. Trouwens, Ubu vond regen altijd wel geruststellend. We hebben onze lieve vriend in zijn graf gelegd. En daar ligt hij nu. 
De blijmoedigheid die we allemaal een beetje kwijt leken, vonden we weer helemaal terug in ‘t Haantje. Een warm bad van vriendschap, dankbaarheid en herkenning. Fijne broodjes, gemaakt door de Ubu-kookclub. Heel veel koffie en – joepie! – bockbier van de tap. Anekdotes die kriskras de zaal door werden geschoten. Gelach en geroezemoes. De dag waarop we afscheid namen van Ubu was een mooie dag.

De komende dagen zullen we wat foto’s en eventueel ook filmpjes van de dag laten zien.
We zijn dus nog niet van ons af.

Natuurlijk wil je tijdens het afscheid Helma omarmen en de kinderen knuffelen. Maar als we dat allemaal doen, zijn ze straks het loket aan het einde van een lange rij. En dat willen ze niet.
Net als wij willen Helma en de kinderen afscheid nemen van Ubu. We geven ze daar de ruimte voor.
Jullie aanwezigheid is een enorme troost voor ze. Ze voelen zich oprecht gecondoleerd en omhelsd. De dringende vraag is dan ook: zoek Helma en de kinderen niet op. Dank!

Ik ben niet zo’n spreker in het openbaar, nooit geweest ook. Daarom (in plaats van een onduidelijk praatje morgen) hier een kort verhaal over een belangrijke gebeurtenis in mijn leven.

Ubu is mijn beste vriend geworden in 1977. Dit is hoe dat gebeurde. De twee klasseleraren van de parallelklassen waar we in zaten, bedachten dat het leuk zou zijn voor de onderlinge verbondenheid een weekje te gaan kamperen met z’n allen. Ubu zat in de ene en ik in de andere klas. We kenden elkaar natuurlijk van gezicht en van het schoolplein, waar wij de laatste der Mohikanen waren wat voetballen betreft: de rest verkoos duf in een kringetje een volleybal naar elkaar over te spelen.
De laatste nacht van het kamp besloot een groepje van een stuk of tien met elkaar in een hooischuur door te brengen. In een grote kring in slaapzakken liggend ontdekten we een geweldig spel. Het verlengen van elkaars achternaam. Er was een stilte waarin iedereen lag te broeden tot plots iemand, elke keer iemand anders, begon te proesten over zijn eigen net gedane vondst en – afhankelijk van humorgehalte – de hele kring het uitbulderde. Jan Nijmanvrouwrelatie en Alfred Bolandrover zijn er twee die me nog voor de geest staan. Ubu en ik raakten steeds verder in een staat van euforische slappe lach, die niet meer wilde gaan liggen. Uiteindelijk waren we de enige twee die nog wakker waren en toen het al licht begon te worden, raakten we aan de praat.
Daar zijn we nooit mee gestopt. Tot afgelopen maandagavond heb ik ongebreideld met hem gekletst over van alles en nog wat, maar vooral over mensen. Over hoe ze zijn, over hoe ze met elkaar omgaan. Een slordige 33 jaar heb ik de beste vriend gehad die een mens zich kan wensen. Ik zal hem enorm gaan missen.

Als het goed is, hebben jullie een uitnodiging in de bus gekregen, om zaterdag aanwezig te zijn bij het afscheid van Ubu. Omdat het gisteren een drukke en hectische dag was, vermoeden we dat sommigen misschien wel twee uitnodigingen hebben gehad en anderen niets. Daarom hier nog een pdf van de uitnodiging. Omdat echt iedereen welkom is. Ook iedereen die denkt: ik heb hem al zo lang niet meer gezien. Of: ik stond niet zo dicht bij hem. Drie belangrijke zinnen uit de kaart:

Ubu wenst dat zijn uitvaart een grote en blijmoedige reünie wordt van mensen uit zijn leven. Kom afscheid nemen. Je bent ontzettend welkom.

Kom dus maar gewoon.

Houd je vast voor een heel lang bericht.
Zaterdag 23 oktober nemen we afscheid van Ubu. Ja het moet toch. Dus laten we er een mooie dag van maken.

Afscheidsbijeenkomst
Hop! Vroeg uit de veren. Want vanaf 10.15 uur kun je nog even naar Ubu kijken. Hij ligt in een open kist in de Titus Brandsma Gedachteniskerk, vlakbij het Keizer Karelplein. Om 11.00 uur is daar ook de afscheidsbijeenkomst.
Adres: Stijn Buysstraat 11, 6512 CJ Nijmegen

Begraafplaats
Het wordt een begrafenis, geen crematie. Helma heeft een plaats uitgezocht op de begraafplaats aan de Daalseweg. Op een wat minder strak georganiseerd plekje: “Beetje kruipdoor sluipdoor, wat in de verdrukking. Maar je kunt er wel goed staan hoor.” Hee! Dat doet een beetje denken aan het huis aan de Vondelstraat. Het zal vast een passende plek worden.

Tegen 12.15 uur komt Ubu aan.
Ingang: Daalseweg 110, bij het bloemenstalletje.

Café
Na de begrafenis zoeken we troost bij elkaar in een legendarische locatie: Café ‘t Haantje. Dat zal zo tegen 13.00 uur zijn.
Adres: Daalseweg 19, 6521 GE Nijmegen.
Iedereen die Nijmegen een beetje kent, weet: alle locaties liggen op loopafstand van elkaar. En ze bevinden zich midden in het gebied waar een groot deel van Ubu’s leven zich afspeelde. Dat past bij onze honkvaste man.
Een man van mensenmassa’s is Ubu nooit geweest. Toch is het zijn wens dat zijn uitvaart een grote en blijmoedige reünie wordt van mensen uit zijn leven. Twijfel je eraan of je wel iemand uit zijn leven bent? Kom afscheid nemen. Je bent ontzettend welkom.

Kun je niet op zaterdag?
Je kunt Ubu op donderdag van 15.00 uur tot 16.00 uur bezoeken in het rouwcentrum van UMC St Radboud. Adres: Geert Grooteplein 10, volg route 867. 

En dan nog dit
Ubu’s laatste huis was Hospice Bethlehem. Een fantastisch huis, met prachtige mensen. Kijk op www.vriendenhospicebethlehem.nl, dan zie je hoe je ze kunt steunen.

We zien elkaar zaterdag.

En nu is het dan voorbij, het mooie leven van Ubu. Vanmiddag is hij overleden.
In de ochtend leek er nog weinig aan de hand. Helma was ’s nachts bij hem geweest en ze hadden heerlijk geslapen. Tegen elven pas ontbijten. Maar de yoghurt viel helemaal niet goed, deze keer. Het lichaam protesteerde fel en hield daar niet mee op. De onrust was zo groot, dat er verschillende doses slaapmiddel nodig waren, om Ubu enigszins te laten ontspannen. Hij zag af en wilde maar niet wegzakken. En toen hij dan eindelijk in slaap viel, werd duidelijk dat het einde snel naderde.
We hebben nog afscheid kunnen nemen van Ubu. Helma, Miki en Doufi, de moeder van Helma, Alfred en ik. Om half vijf arriveerde Jaap. Net op tijd. Een paar minuten later was het voorbij.
Helma en Jaap zijn nu bij Ubu. Wassen hem en kleden hem aan. Een sweatshirt met capuchon, mogen we hopen. Met een Ubu-shirt eronder.

Voor alle bezoekers van deze site: blijf nog een paar dagen terugkomen. Niet van iedereen hebben we de adressen. Op deze plek zullen we je laten weten waar en hoe je afscheid kunt nemen van Ubu.