Ubu Lemereis 1962 – 2010

Hoe het gaat? Best goed. Maar de ziekte ontwikkelt zich. Plots is Ubu’s linkerbeen veel dikker dan het rechter. Niet pijnlijk, gelukkig. Wel een vreemd gezicht. Komt waarschijnlijk doordat de lymfeklieren in de verdrukking raken. Het eten gaat minder vanzelfsprekend. Soms stuurt de maag het weer terug. Ubu eet dan ook voorzichtig – al gaat het bord risotto op de foto (ja, bewogen) er prima in. Goed Carien!
Voorzichtig is hij ook met bewegen in bed. Op de linkerzij liggen is niet meer prettig. Dat doet pijn. De lever protesteert. Dat maakt dat Ubu beperkt is in zijn bewegingsvrijheid. Hij ligt heel veel op zijn rechterzij. De arts raadde hem aan toch wat te experimenteren met houdingsverandering.
Misschien af en toe in de lekkere stoel, wat vaker in bad? En dan weer op die rechterzij. Nog een voordeel dat de televisie aan die kant staat. Via Theo, huisgenoot van ex-collega Karin, kwamen negen seizoenen Seinfeld binnen op dvd. Ubu-humor: ‘Kan ik lekker de rest van mijn leven Seinfeld kijken.’

Op zaterdag gaan de dingen gewoon door. Maar er is toch iets veranderd. Gisteren werd onze jaarlijkse elftalfoto gemaakt zonder Ubu. Dat was even slikken. Hier kun je al naar beneden scrollend een steeds jongere Ubu zien, tot aan de jaren 80. Vorig weekend, toen het slecht ging met Ubu, kregen we met 10-1 klop van een elftal (te) jonge boomkwekers. Dat de berichten uit het hospice daar een rol in speelden was duidelijk.
Gisteren kreeg ik van Ubu de opdracht om ‘s avonds met drie punten in de tas terug te komen. Dat lukte. Na een fraaie wedstrijd, waarin zelden scorende Ubu-getrouwen als Louis en Theo het doel troffen, wonnen we met 4-2.

Vrijdagavond was het wat minder allemaal. Ubu voelde zich niet zo lekker. Had het koud. En later ineens warm. Hield ook niet al zijn eten binnen. Geen paniek of pijn, zoals een week terug. Maar ja, ziek is-ie natuurlijk wel. Na een rustige en lange nacht – Ubu slaapt tegenwoordig echt een fiks gat in de ochtend – volgde een goede zaterdag. En die dag sloot hij af met zijn nieuwe ontdekking: het bad.
Er staat een fijn ligbad in de badkamer van het hospice. Donderdag maakte Ubu er voor het eerst gebruik van. Hij wordt er naartoe gereden en met een ingenieus takelsysteem in het water gehesen. Dat was eerst wat confronterend. Die machteloosheid.
Maar er is wel wat verschoven bij Ubu. Was hij eerst zo blij met de dingen die hij (nog) zelf kon, nu geeft hij zich graag over aan de helpende handen van de mensen om hem heen.
Het bad dus. Wat een genot. Warm, schoon en fris belandt hij weer in zijn bed. Heerlijk.

Ze stonden al een tijdje klaar op Ubu’s MacBook, de 5 afleveringen die seizoen 1 van Ubu’s favoriete sitcom Seinfeld vormen. Vanavond kon het trouwe macje (dat er een beetje verloren bijstond sinds hij niet meer het internet op kon en rechts ingehaald was door de pc van Teun) eindelijk weer eens aan de bak. Flink wat gegrinnik was het resultaat, af en toe zelfs bij Seinfeld-leek Alfred.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=wfnX73tjHi0[/youtube]

En weer een bericht! Ditmaal in de vorm van een oproep.
Ubu en Helma zijn niet in het bezit van ieders adresgegevens.
Maar ze willen ze erg graag hebben!
Mail jouw actuele gegevens naar ubuadressen@hotmail.com

(Hierboven stond eerst nog een verkeerd e-mailadres! Dit is het goede.)

Nee, natuurlijk kreeg hij dat hele bord niet op.
Maar soms is het leven zo simpel.
Eerst eten. Dan slapen.
Niks meer aan doen!

Alles wordt rustiger.
Ubu is maar korte periodes wakker. Steeds vaker zakt hij weg in een steeds diepere slaap. Zo gaat het. En dat is goed, want zo wil hij het. Hij wil rust. Rust en vrede. Inderdaad, het scheelt nog maar een letter.
Ubu eet intussen wel weer wat. Heel kleine porties hoor. Het betere holle kieswerk. Precies een week geleden at hij nog met smaak een bord macaroni op. Sinds die dag is er weinig bijgekomen. De vraag dringt zich op: hoe lang nog? Hij heeft nu al het figuur van een marathonloper. Ach, die schouders!
Gelukkig voelt hij zich niet beroerd. En de pijn heeft hem ook vannacht weer met rust gelaten. Laat dat zo blijven. De plannen voor vandaag: beetje yoghurt, muziekje luisteren. IJsje! Dan komen Helma en Doufi op bezoek. Slokjes water, beetje praten, misschien wat eten. En heel veel slapen.

Kijk, Ubu’s kamer. De muren en deuren hangen vol met posters en foto’s die hij graag ziet. Kunst van Wölfli, kunst van Miki, foto’s van zijn gezin, van mooie mensen en herinneringen. De Zwitserse vlag.
Op de grond en in de kast heel veel elpees. Kleren over stoelen en logeerbedden. Een klein communicatiecentrum; de toegang naar de buitenwereld. Ha! Alfred komt binnen.

Weer een rustige nacht in hospice Bethlehem. Wat een fijne plek. En vooral ook de mensen die er werken: Gerard I (de grote vriendelijke reus), Ivo, Gerard II (die zo mooi rondschuift op zijn Zweedse klompen), Willeke, Harry en al die anderen; het zijn eersteklas engelbewaarders. De kalmte waarmee ze dingen doen en zeggen werkt zeer geruststellend. Dat maakt ook dat Ubu zich rustig voelt. Heel fijn.
De stilte van de vertrokken kermis is hoorbaar. En vanmorgen bleek niet alleen het reuzenrad weg. Ook de Waalbrug was verdwenen in een dichte mist.
Ubu heeft intussen zijn eerste bakje yoghurt op. Hij is nu bezig met het sportkatern van de zaterdagkrant. Was er nog niet van gekomen.