Ergens in 1980, na het eindexamen waar Ubu zijn VWO diploma behaalde ging een onwaarschijnlijke combinatie van personen op fietsvakantie naar Ierland. Dat waren Jan Hartemink, Herbert Boland, Thijs Dercksen, Joop Klein en Paul Lemereis. Jawel, die laatste is Ubu, ik ga er maar vanuit dat de meeste lezers hier dat weten. Onwaarschijnlijk omdat deze vijf niet speciaal dik met elkaar waren, behalve Jan en Herbert dan. De exacte reden om met deze vijf mensen op zo’n zware fietsvakantie te gaan is me niet helemaal duidelijk. Het kan goed zijn dat de vijf toevalligerwijs een keer tijdens een tussenuur dit wilde plan bedachten en zich daarna trouw aan de uitvoering verplichten.
Ik was er niet bij; daar was ik niet zo gelukkig mee maar ik snapte dat hier een verbond was gesmeed waar ik niet meer tussen kon komen. Daarnaast had ik na 5 jaar op en neer pendelen tussen Dinxperlo en Aalten een bloedhekel aan fietsen gekregen.
Heel veel meer over die vakantie weet ik niet te vertellen dan dat Thijs’ fiets het al na 50 kilometer begaf en de jongens in –of all places– Nijmegen een vervangende moesten aanschaffen die meteen een flink gat in het vakantiebudget hakte. Daarnaast bestaat er het legendarische verhaal over Jan Hartemink, die bekend stond om zijn nukkige buien, er op een dag in Ierland zo de pest in had, dat hij een paar dorpjes achterop raakte en het maar weinig scheelde of er was daar een einde aan zijn vakantie gekomen; mobieltjes waren er immers nog niet. En, geniale actie: ergens op een weiland achter de boerderij van Herbert hadden ze vóór de vakantie al kiekjes van de groep met ‘Groeten uit Ierland’ gemaakt en die voor vertrek op de bus gegooid.
Wat er vooral van rest, zijn de opmerkelijke hoeveelheid prachtige foto’s. Joop en Herbert waren goede fotografen. In de kantlijn rechts van deze blog sprongen die foto’s er al uit. (deze, deze, deze, die en deze) Vorige week ontving ik van Herbert nog een drietal dat ik nog nooit gezien had. En weer zijn het fraaie foto’s:
Op de middelste foto zijn ze alle vijf te zien: Jan, Ubu, Herbert, Thijs, (drie Ieren*) en Joop. Wat ook duidelijk wordt bij het bekijken van de foto’s is dat Ubu ergens tijdens de vakantie een tondeuse in zijn haar heeft laten zetten. (lees de comments onder dit stukje!) En hoe slank hij is!
*commentaar van Herbert: Een familie van moeder, zoon+hond, dochter (verscholen) en op schoot van Ubu nog een hond, onder stoel zie je nr 3. We stonden met onze tenten op hun wei en werden op de thee uitgenodigd.
Staat me bij dat die kale kop nog aanleiding was om aangehouden te worden door de Engelse politie. In die tijd alert op vreemde lieden in de omgeving van Noord-Ierland.
Inderdaad, ringes a vague bell!
Die foto’s waren/zijn kwalitatief zo mooi en zo beeldend (stijl van Ed van der Elsken, waar ik toen groot fan van was). Het verbaast me dat daar geen beroepsfotograaf uit voort gekomen is.
Nukkig? Moi? Pfff. Nou vooruit, een beetje. Maar dat de groep niet heel homogeen was is wel duidelijk. En alle vijf ook rete-eigenwijs, en niet bepaald op zoek naar compromissen. In retrospectief was Joop nog degene die de groep het meest op de rails hield en het minste ruzie maakte.
Over de vakantie in Ierland valt nog veel te vertellen, maar daarvoor is dit niet de plaats. Wel wil ik een paar aanvullingen geven. Ergens halverwege de reis bedacht Ubu dat hij skinhead wilde zijn (zonder zich te realiseren waar die groep zich politiek bevond). Joop heeft daarop zijn lokken afgeschoren. Verder kon van Thijs, die een bijbaantje had bij de PTT, een echte zwarte PTT-regenjas worden geleend. Het resultaat mocht er wezen. Helaas vond de actie plaats in de buurt van de Noordierse grens, waar toevalligerwijs net een bank was overvallen. De eerste politieauto die ons voorbij kwam vond Ubu zo verdacht dat hij onmiddellijk werd opgepakt. Na enig praten waren ze er gelukkig gauw van te overtuigen dat we vredelievende bedoelingen hadden.
De vakantie werd mede door de aankoop van de fiets van Thijs geteisterd door chronisch geldgebrek, wat er toe leidde dat het menu vooral uit aardappels, uien en gravy bestond. Op de terugweg was het geld helemaal op, waardoor we op de boot van Harwich naar Hoek van Holland onze maaltijd bij elkaar hebben moeten scharrelen.
Alfred bedankt voor het posten,