Ik woonde op de Rembrandtlaan in Enschede in de vroege jaren ’80. Ubu kwam af en toe logeren, meestal kwam hij liftend of met de trein. Ergens in 1984 was hij er een paar dagen geweest toen ter sprake kwam dat hij in Nijmegen eigenlijk geen fiets had. Terwijl wij in het fietsenhok onderin de flat nog wel een oud barrel hadden staan waar niemand iets mee deed en die eigenlijk in de weg stond. Ik fietste in het jaar daarvoor wel eens van Dinxperlo naar Nijmegen, best een pittig tochtje voor een ongeoefende fietser van zo’n 60 kilometer.
Het besluit was snel genomen en impulsief als hij toen nog veel meer was dan later, nam Ubu het besluit: de fiets zou al fietsend naar Nijmegen verplaatst worden. Op een zondagmiddag werd de bagage er op gesjord en vertrok hij, uitgezwaaid door Annemai en mij. Een helletocht volgde: de fiets bleek veel slechter dan gehoopt. Één van de banden liep langzaam leeg. Ubu kocht in een dorp ergens onderweg een fietspomp die ook meegezeuld én periodiek gebruikt moest worden. Het weer was guur en de wind (niet onlogisch bij een tocht richting zuid-west) voortdurend tegen. Het landschap erger dan saai in de eerste 70 kilometers. Na kilometerpaal 75 werd het wat spannender maar was de schemering al lang en breed ingevallen en was het donker. Het was al laat in de herfst. Toen Ubu na die martelende tocht arriveerde in Pannerden laat zich raden wat hij daar zag: het net wegvarende pontje; de laatste van de dag.
Omdat er niets anders opzat wendde Ubu zijn stuur en vertrok richting Arnhem om daar over de rivieren te geraken. ‘s Middag had hij ergens eten gekocht waaronder een leverworst, zo’n worst die je normaal op je brood smeert. Grote eter als hij was, was die hele worst compleet op en ergens voorbij Duiven begon zijn maag hevig op te spelen. Als een gebroken man arriveerde Ubu op station Arnhem na een geschatte 105 kilometer afgelegd te hebben, kocht een kaartje en was uiteindelijk ver na twaalven in Nijmegen. Daar had hij de luxe dat hij per fiets in plaats van te voet zijn veilige bedje op de Sint Annastraat nummer 132 kon bereiken. De fiets werd nooit meer gebruikt en stond jarenlang in het voortuintje weg te roesten.
hier de vermoedelijke route
