Als je een jaar terugscrollt in de tijd (op deze site) kom je ongeveer uit bij de periode dat deze ruimte het hart van de orkaan was die woedde. Huize Bethlehem, waar Ubu drie weken verbleef was een hele fijne plek en Ubu’s kamer een baken van rust. Dat kwam natuurlijk vooral door Ubu zelf.
Van links af zien we het postprikbord, het gouden hondje, een grote Wölfli poster, het keukentje, Ubu’s pick-up & versterker, het uitkijkraam (waarachter de kermis mooi te zien was) en uiteindelijk Ubu zelf, duttend, zoals hij daar zo veel deed. Aan de tafel van waarachter de foto genomen is zaten Helma, Teun, Jaap en ik een boekje te lezen, te laptoppen of (hoe vreemd het ook klinkt) gewoon tot rust te komen.
Gewoonlijk werd Ubu na een uurtje of zo wakker, met een glimlach op z’n gezicht en bijna altijd welgemoed. Een sapje met ijsblokjes werd gemaakt, een plaatje opgezet en het kletspraatje gestart.
Sterkte