Een jaar geleden, de wonderlijke weken in het hospice. Mijn gedachten gaan er deze dagen voortdurend naartoe. Helma vertelde me laatst hoe ze in die tijd door de zachte herfstochtenden naar Ubu fietste. Opgetogen, vol verwachting. Zoals in het begin van hun relatie. Hoe ze haar fiets haastig op slot zette en naar binnen liep. Want daar was Ubu.
Ik realiseerde me dat ik vrijwel dezelfde ervaring had. Ik fietste er altijd zo hard als ik kon naartoe. Kwam monter de hal binnen. En dan met twee treden tegelijk de trap op. Klopje op de deur. En daar was-ie. In die fijne, rustige kamer. Met Alfred, Jaap of Helma. Goed gezelschap. Natuurlijk begrijp ik het wel. Dat we pakten wat we pakken konden. Omdat er nog maar zo weinig tijd was. Maar het treft me nog altijd dat Ubu’s verblijf in Betlehem de verdrietigste en een van de mooiste periodes uit mijn leven is.
Ubu Lemereis 1962 – 2010- Strange fruit March 24, 2015
- Ceci n’est pas une bankje February 5, 2015
- Oerbode July 7, 2014
- Stop de tijd May 13, 2014
- Ubu boek April 9, 2014
Mooie zoetzure stukjes over de Bethlehem-tijd, nu een jaar geleden. Dacht dit weekend, kermis, ook aan de foto’s vorig jaar van het zwaaien vanuit het reuzenrad. Lieve, leuke dingen. Meende afgelopen week ook dat ik Ubu zag lopen in de Archipelstraat. Eén seconde wassie het, echt waar. Maar nee. Nu issie weer ubu@planet, zoals het rechtsboven op deze site heet. Lichtjaren ver weg, maar je ziet ‘m hier af en toe nog stralen.
Ik ging een paar maanden terug bijna vol in de (fiets)remmen bij restaurant Lodewijk (voorheen De Kantine) aan de Berg en Dalseweg. Ubu zat daar op het terras. Maar nee, niet echt. Deed-ie anders nooit, ook. Bij Lodewijk.
Ik heb dat ook regelmatig. Fiets ik achter iemand met weinig haar en een capuchon in de nek, licht voorovergebogen, dan is het even heel snel in een flits: Hé Ubu! En als ik de fietser dan inhaal, dan toch ook nog even kijken…